Anna H. Niemczynow

Helena była idealną panią domu. Czekała na męża z dwudaniowym obiadem, dokładała wszelkich starań, aby zadbać o rozwój swojej córki i zapewnić jej wszystko, co najlepsze. Matka kobiety krytykowała jej decyzje. Jej córka miała być primabaleriną, a nie kurą domową. Miała tańczyć na największych scenach, a nie tonąć w pieluchach. Helena wybrała jednak inne życie. Nie wiedziała tylko, że w cieniu przewija się kochanka męża. Faustyna, córka Heleny i Wiktora, musi nauczyć się żyć w nowej rzeczywistości. Do pewnego momentu idzie jej to całkiem nieźle... I tu moja opowieść o fabule się kończy. Anna H. Niemczynow zaserwowała mi literacką ucztę. Powieść porusza wiele wątków. Mowa tu nie tylko o rodzicach, którzy uważają, że lepiej wiedzą, co dla dziecka jest najlepsze, i narzucają mu życie, o którym ono nigdy nie marzyło. Mowa tu o traumach z przeszłości, idealnym życiu, które tak naprawdę nie istnieje. O tym, jak nieuleczone rany niszczą poranionego człowieka i jego bliskich. O tym, do czego ludzie są zdolni, by w swoim mniemaniu "zrobić dobrze". Kiedy czytałam tę książkę, przechodziłam przez całą gamę emocji. Współczułam bohaterom, miałam ochotę strzelić im w potylicę na opamiętanie, gardziłam nimi, czułam dumę, ale też kręciłam z niedowierzaniem głową. Bardzo łatwo jest rzucać opiniami, osądzać tych ludzi. Jednak życie nie jest czarno-białe, na to, jak się zachowujemy, ma wpływ wiele rzeczy. I to pokazuje ta historia. Im dłużej zna się bohaterów, tym lepiej rozumie się ich postępowanie. To nie była dla mnie łatwa lektura. Przejechała po mnie jak czołg. Kwestia dotycząca rozwodu i tego, jak wpływa na dziecko, jest mi bliska. Czasem nie mogłam oddychać, gdy widziałam, co dzieje się z Faustyną, przez co musiała przejść. Wszystko we mnie krzyczało i miałam ochotę wystrzelić w kosmos oboje jej rodziców. Zakończenie tej powieści wbiło mnie w fotel, zupełnie się go nie spodziewałam. Przyznaję, zalała mnie krew i zaczęłam zastanawiać się, jak można było doprowadzić do takiej sytuacji, co trzeba mieć w głowie, żeby spalić czyjś świat, byleby tylko zapewnić sobie lepsze życie. Starałam się nie oceniać, zrozumieć, ale w tym przypadku trudno mi to zrobić, będę musiała jeszcze sobie to wszystko przetrawić. Chylę czoła przed autorką i dziękuję za tę literacką podróż. Nie była łatwa, kilka razy wyszłam poza strefę swojego czytelniczego komfortu, ale nie żałuję, że zapoznałam się z tą historią i polecam ją, jeśli szukacie dobrej, wielowątkowej powieści obyczajowej.